Risa - Dzień w którym wszystko się zmieniło...

 

W sumie nigdy nie poznałam swoich rodziców. Oni zawsze byli dla mnie jedną wielką zagadką. Czasem patrzyłam jak inne dzieci w moim wieku (No powiedzmy... ) bawią się ze swoimi rodzicami na podwórku jak wspólnie rozmawiają i śmieją się. Jednak nigdy nie odczuwałam braku mamy ani taty. Przyzwyczaiłam się że co miesiąc zmieniam miejsce zamieszkania i nigdzie nie potrafię się zatrzymać na dłużej. Moja "rodzina" jakby chciała się mnie pozbyć. Nie chciała mnie i wysłała dalej z nadzieją że nigdy już do nich nie wrócę. Odczuwałam ta nienawiść którą pałali do mnie kuzyni, ciocie i wujkowie. Od bardzo długiego czasu krążyłam od jednej rodziny do drugiej. Choć bardzo chciałam u kogoś zostać na dłużej, nikt mi na to nie pozwalał. Czasami podsłuchiwałam rozmowy dorosłych, mówili że jestem przeklętym dzieckiem i że nigdzie nie pasuje. W sumie wiele razy już to słyszałam i nie robi to na mnie jakiegoś większego wrażenia... Mimo tego zawsze miałam coś takiego co sprawiało że na mojej twarzy momentalnie pojawią się uśmiech. A mianowicie była to moja pasja. Łyżwiarstwo... Zawsze jak inne dzieci mnie odtrącały i wyśmiewały, ja szłam na lodowisko i ćwiczyłam. To mnie uspokajało. Czułam się wtedy wolna i nie potrzebowałam nikogo. Wszystko co robiłam, robiłam sama i bez niczyjej pomocy. To wydawało mi się piękne, jednak gdy spotkałam pewną osobę wszystko się zmieniło...

Znów zostałam odtrącona przez moich rówieśników. Naśmiewali się ze mnie i z moich zainteresowań. Twierdzili że jazda konna jest dla idiotów a łyżwiarstwo dla nieudolnych. Wiele razy już słyszałam tego typu teksty i w sumie już mnie one nie obchodziły. Po prostu  wracałam do tymczasowego domu i zbierałam łyżwy, szukałam najbliższego lodowiska i szłam poćwiczyć. Dziś, jak co dzień weszłam do wielkiego budynku i przemknęłam się obok śpiącej kasjerki. Była taka pora że na lodowisku nie było zbyt wiele osób, w sumie nie było ich prawie wcale.
- Yuki musisz się bardziej nachylić jeżeli chcesz zrobić to poprawnie. - usłyszałam nieznany mi damski głos. Założyłam łyżwy i wyszłam z damskiej przebieralni, kiedy moim oczom ukazała sie grupka dzieci, młoda kobieta i chłopak. Dzieci były trochę starsze ode mnie , kobieta na oko miała ze trzydzieści lat, a chłopak z 15 lat. Nie zwracając na nich uwagi włączyłam sobie muzykę i zakładając słuchawki weszłam na lód. Zamknęłam oczy i zaczęłam powoli sunąć po lodzie. Po chwili przyspieszyłam i skoczyłam nieśmiale... Jeździłam sobie tak przez chwilę dopóki nie poczułam na swoim ramieniu czyjegoś dotyku. Popatrzyłam na twarz szatyna stojącego za mną
- Instruktorka kazała się nam zebrać Po drugiej stronie lodowiska. - powiedział  nie czekając na moją odpowiedź pociągnął mnie za nadgarstek.
- Nie należę do tego klubu, nie muszę chodzić na zajęcia... - powiedziałam jak już do nich pojechaliśmy. Wszystkie dziewczyny stojące tam oburzyła się a jedna z nich pojechała do mnie z wroga miną.
- Takie dziecko niby jeździ lepiej ode mnie?! - krzyknęła. Była to brunetka na oko miała 14 lat.
- Tak... - powiedziałam cicho.
- To pokaż mi co potrafisz. - burknęła zaczynając jakiś bezsensowny układ składający się z paru figur i jednego skoku przy którym i tak się wywaliła. Jak skończyła podjechała do swoich koleżanek z usatsyfakcjonowaną miną.
- No dajesz mała, pokaż co potrafisz. - zaśmiała się. Podjechałam do bandy gdzie na stoliku stały głośniki i połączyłam do nich swój telefon puszczając piosenkę do której kiedyś ułożyłam sobie układ:

 

Jak skończyłam wzięłam swój telefon i najzwyczajniej wyszłam.
- Kim ty jesteś? - usłyszałam szept zszokowanej brunetki.
-Ja? Ja jestem tylko dzieckiem. - powiedziałam wychodząc. Opuściłam budynek i ruszyłam w kierunku domu.
- Poczekaj! Jak się nazywasz? - usłyszałam głos tamtego chłopaka. Szatyn dorównał mi kroku i popatrzył na mnie z ciepłym uśmiechem na twarzy.
- Nie będę tu długo, nie musisz wiedzieć jak się nazywam.
- Co? Czemu?
- Nie mieszkam tu... W sumie nie mam domu, jeżdżę po rodzinie szukając swojego miejsca na ziemi. - powiedziałam Wpatrując się w ziemię. Chłopak chwilę milczał wgapiając się we mnie.
- Wiem że nie masz 7 lat, przyznaj się, czym jesteś? - wypalił po chwili całkowicie mnie zaskakując.
- Czemu tak twierdzisz? - zapytałam zatrzymując się.
- Nie zachowujesz się jak dziecko, poza tym masz bardzo bladą skórę, niesamowitą wytrzymałość i malutkie wampirze kły. Wiem że jesteś wampirem. - zaśmiał się ukazując swoje kły. - Poza tym pachniesz jak wampir.
- Ty też nie jesteś człowiekiem. - powiedziałam. - A jednak nie wyglądasz jak Ja.
- Bo między nami istnieje jedna kluczową różnica. Ty jesteś wampirem czystej krwi pochodzącym z zwykłego rodu, a ja pochodzę z królewskiego rodu. - wytłumaczył mi.
- Co, mam teraz się pokłonić czy coś? - zapytałam nie wiedząc co mam w tej sytuacji zrobić.
- Nie spoko, zrzekłem się tytułu.
- Czemu?
- Nie mam zamiaru bawić się w księcia. - uśmiechnął się.
- Acha... - powiedziałam ruszając przed siebie.
 - Ty naprawdę chcesz tam wracać? - wypalił nagle.
- No wiesz nie mam innego wyjścia. Gdzie niby miałabym mieszkać?
- Możesz zamieszkać ze mną. - zaproponował.
- Nie wiem kim jesteś, jakie masz zamiary, nie znam tego miejsca ani ludzi, w sumie nigdy Cię nie widziałam, nawet nie wiem jak masz na imię ani ile masz lat... - zaczęłam wyliczać na palcach. - I wiesz co?
- Co?
- Podoba mi się to, chciałabym w końcu zamieszka gdzieś dłużej. - uśmiechnęłam się. - Chodź musisz porozmawiać z moją ciocią. - uśmiechnęłam się ciągnąc go za nadgarstek.
- Dobra.- powiedział uśmiechnięty... Po parunastu minutach już staliśmy pod domem mojej ciotki. Weszliśmy do środka gdzie przywitano nas wściekłym spojrzeniem.
- Risa... -warknęła kobieta przez zaciśnięte zęby.
- Dzień dobry, czy Risa mogłaby u mnie zamieszkać?
- Chcesz ja wziąć do siebie? - zapytała brunetka a w jej głosie dało się usłyszeć nadzieję.
- Tak.
- Jasne! Bież ją! - zawołała i po chwili przyniosła mi moje dwie torby. - Życzę miłego wspólnie spędzonego czasu. - zaśmiała się dosłownie wyrzucając nas z domu.
- Acha nie zapomnijcie o Arashi. -powiedziała zatrzaskując za nami drzwi.
- Nie sądziłem że pójdzie tak łatwo...
- Mówiłam Ci że moja rodzina mnie nie chce. Wiedziałam że tak będzie.
- A tak w ogóle... To kto to ta Arashi?- zapytał jak zeszliśmy na dół.
- Zaraz zobaczysz. Poczekaj chwilkę. - powiedziałam biegnąc na tyły budynku gdzie pasło się parę koni. Przywołałam do siebie jednego z nich. Siwa ( taka szarawa ) klacz z jednym ciemniejszym uchem i ciemniejszymi pasemkami w grzywie i ogonie podniosła głowę szukając osoby która ją woła. Przeskoczyłam przez płot i chwytając ją za kantar wyprowadziłam z pastwiska. Na szybko ją osiodłałam i wzięłam resztę wyposażenia pakując je do toreb które klacz miała założone. Wsiadałam na nią i ruszyłyśmy w stronę... W sumie nawet nie wiem jak on ma na imię... Po chwili zatrzymałyśmy się tuż obok zszokowanego chłopaka.
- Arashi to koń?
- Tak. - powiedziałam przytulając się do niej. - To jakiś problem?
- Nie, mój kuzyn prowadzi stadninie obok mojego domu.
- Super. - zaśmiałam się... Wieczorem Arashi była już zakwaterowana w nowym boksie a ja zaaklimatyzowałam się w nowym domu. Miałam swój pokój z oknem na stajnię co bardzo mnie cieszyło. Choć pomieszczenie nie było duże bardzo mi się to podobało.
- I jak? - zapytał chłopak opierając się o framugę drzwi.
- Jest wspaniale. - powiedziałam zawieszając na haczyku swoje łyżwy.
- W sumie to jak się nazywasz? - zapytałam spoglądając na niego.
- Nie mówiłem ci jeszcze? - zapytał zdziwiony na co tylko pokiwałam głowom. - Jestem Yuuchiru...

W tamtym momencie uświadomiłam siebie że na świecie są też dobrzy ludzie. Uświadomiłam sobie że przez cały ten czas się myliłam. Nie można zawsze żyć samotnie, każdy potrzebuje drugiej osoby...